شنیدم باز هم گوهر فشاندی

که روشنفکر را بزغاله خواندی

ولی ایشان ز خویشانت نبودند

در این خط جمله را بیجا نشاندی

سخن گفتی ز عدل و داد و آن را

به نان و آب مجانی کشاندی

از این نقلت که همچون نقل تر بود

هیاهو شد عجب توتی تکاندی

سخن هایت ز حکمت دفتری بود

چه کفترها از این دفتر پراندی

ولیکن پول نفت و سفره خلق

زیادت رفت و زان پس لال ماندی

سخن از آسمان و ریسمان بود

دریغا حرفی از جنگل نراندی

چو از بزغاله کردی یاد ای کاش

سلامی هم به میمون میرساندی